Σπάνια σκουπίδια

Δεν είχε καμιά σημασία πως είχαμε “κάψει” μερόνυχτα με αναλύσεις κάθε είδους. Πως ταυτιζόμασταν σαν ένας άνθρωπος. Δεν είχε καμιά σημασία πως παραγνωριζόμασταν, και από την καλή και από την ανάποδη. Άλλωστε, η έκπληξη ξεπετιέται εκεί που δεν την περιμένεις, μέσα από τα αναμενόμενα. Άλλαξα πόδι, στο σταυροπόδι, για να απαλλαγώ από το μούδιασμα του ποδιού που κουβαλούσε το φορτίο του άλλου μου ποδιού. Τον άκουγα να μου μιλάει για το “πείραμα” που σκαρφίστηκε, ενώ πίεζα το μυαλό μου να σκεφτεί τις κατάλληλες λέξεις που θα μπορούσαν να τον αποθαρρύνουν. Έπινα τον καφέ μου παριστάνοντας την άνετη, τη χαλαρή, ενώ εκείνος συνέχιζε ενθουσιασμένος την προσπάθεια να κερδίσει εντυπώσεις, χειρονομώντας ζωηρά…… Στα χρόνια που είχαν προηγηθεί, μ’ εμάς τους δυο σε πρωταγωνιστικούς ρόλους, οι ρυτίδες ανήκαν σε άλλους. Με απλά λόγια ή χωρίς καθόλου λόγια, τώρα πια δεν ήμασταν παρά δυο ξέμπαρκοι στη σκηνή ενός άδειου θεάτρου. Χωρίς καμιά απολύτως ιδιότητα. Απλώς ξέμπαρκοι και αλήτες. Με μια ουσιαστική διαφορά όμως: Εγώ ανήκα στο θηλυκό γένος και εκείνος στο αρσενικό! Δηλαδή μας ένωνε το όνειρο και μας χώριζε η αλήθεια.Επιτέλους, πότε θα μεγάλωνε αυτός ο άντρας που φλυαρούσε ακατάσχετα απέναντί μου, προσπαθώντας να με πείσει πως είχε ανακαλύψει το θαμμένο μυστικό; Πότε θα μεγάλωνε αυτός και όλοι οι άλλοι που γνώρισα και όσοι δεν πρόλαβα ή δεν έτυχε να γνωρίσω;..