Σκοτεινός συνωμότης

Η Μαύρη Θάλασσα ήταν τρικυμισμένη και φουρτουνιασμένη όλον εκείνον τον Οκτώβρη του 1449. Κι όσο ο μήνας έφευγε, τόσο περισσότερο αγρίευαν τα νερά της. Ένα καράβι βολόδερνε όλη την ημέρα ανάμεσα στα μανιασμένα κύματα, στ’ ανοιχτά της θάλασσας, μπροστά στην Αμισό, την αρχαία πόλη του Μιθριδάτη. Τ’ αφρισμένα κύματα μια το ‘φερναν κοντά στη στεριά και μια το ξεμάκραιναν πέρα, στ’ ανοιχτά, ώσπου χανόταν μακριά στο βάθος, πίσω από τις άγριες κορφές των υδάτινων βουνών που προσπαθούσαν να το κατασπαράξουν. Από τα πανιά και τα ξάρτια του το καράβι φαινόταν βυζαντινό. Για μια στιγμή δυο πελώρια κύματα, τεράστιοι υδάτινοι όγκοι, υψώθηκαν στα πλευρά του καραβιού κι αυτό, σαν να έπεσε σε χάος, χάθηκε στο βάθος της άγριας κοιλάδας που ξαφνικά σχηματίστηκε γύρω του.