Σε πρώτο και δεύτερο πρόσωπο

Στα Σανσκριτικά την δυστυχία την αποκαλούν Βεντάτα. Με μία λέξη που έχει διττή σημασία. Σημαίνει πόνο αλλά και γνώση, διότι πριν 5 χιλιάδες χρόνια οι άνθρωποι είχαμε εννοήσει ότι η γνώση της ζωής έχει πηγή της τον πόνο της ύλης μας. Ο Ιησούς μακάριζε όσους έχουν υποφέρει στην ζωή τους επειδή έχουν βρει το κλειδί της ζωής, την συνείδηση. Η σύγχρονη ψυχιατρική έχει προσεγγίσει την πραγματικότητα όπως αυτή συμβαίνει στην διφυή ανθρώπινη οντότητα, την οποία ο Κάρλ Γιούνγκ διαχώρησε σε εγώ και εαυτό. Είχε εννοήσει πως η συνειδητότητα κόβει τις γέφυρες με τις οποίες το συναίσθημά μας προσεγγίζει τον πόνο και την ενέργεια που παράγει η αναζήτησή του γιατί την μεταγγίζει στον καλλιεργημένο άνθρωπο μέσα από την γνώση του εαυτού αντί να του δομεί οδύνη.Αυτές τις γέφυρες αναζητά ο συγγραφέας μέσα από αρθρωτές ιστορίες αλλά και από τους διαλόγους του εγώ με το εαυτό του κεντρικού του ήρωα, ο οποίος μπορεί να είναι και ο ίδιος ο αναγνώστης. Διότι η συνείδησή μας είναι αυτή που βάζει τα ερωτήματα αλλά και δίνει τις απαντήσεις μέσα από την γνώση του εαυτού ο οποίος διαθέτει την γνώση της ύπαρξης, την αλήθεια δηλαδή της ζωής, αφού όποιος γνωρίζει την αλήθεια μπορεί να κάνει και παιχνίδια μαζί της. Γιατί; Μα επειδή ισχύει μία απαράβατη σχέση μεταξύ δημιουργίας και δημιουργού. Αυτή που υπάρχει ανάμεσα στον χορό και τον χορευτή.