“… με εντάφια κτερίσματα”

Με αφορμή τη μετάφραση του έργου του Μπράμ Στόουκερ, “Dracoula”, που εκπόνησε ο Παπαδιαμάντης με τίτλο”Ο Πύργος του Δράκουλα”, επιχειρείται μια περιήγηση στην ιστορία αυτού του ιδιότυπου λογοτεχνικού είδους που ονομάζεται “βαμπιρικό” -και που πρωτοεμφανίστηκε στις αρχές του 19ου αιώνα- και επίσης μια προσέγγιση στη μεταφραστική δραστηριότητα του Παπαδιαμάντη και στους τρόπους με τους οποίους ο ίδιος επεξεργαζόταν, -μέσω της γλώσσας του και της παράδοσης του, τέτοια κείμενα.Ως προς την πρώτη περιήγηση, τη “βαμπιρική”, αφ’ ενός παρουσιάζεται η εξέλιξη αυτής της παράδοσης, αφ’ ετέρου εξετάζονται οι θρησκευτικοί, ιδεολογικοί, πολιτικοί και ιστορικοί λόγοι που οδήγησαν ορισμένους ρωμαντικούς του 19ου αιώνα να καταθέσουν τη διαμαρτυρία τους για την εποχή τους, περιγράφοντας με ανατριχιαστικούς μύθους έναν κόσμο που συγχέει την αλήθεια με το ψέμα, ή μάλλον που αντιστρέφει το ψευδές σε αληθές.Ως προς τη δεύτερη, την περίπτωση Παπαδιαμάντη, παρουσιάζεται η ποικιλότροπη σχέση του με κείμενα του ευρωπαϊκού ρωμαντισμού, ή και διαφωτισμού, που σε πολλές περιπτώσεις αποτελούν διάλογο, θετικό ή αρνητικό, από τον οποίο αντλεί αρκετά στοιχεία και τα ενσωματώνει στο δικό του έργο και με τον δικό του τρόπο.