Ψηφιακός τοπικισμός

Στην αφετηρία των σκέψεων για τον ψηφιακό τοπικισμό βρίσκεται μια απορία: οι ψηφιακές τεχνολογίες, όσο και αν αναγγέλλονται ως τεχνολογική επανάσταση και ρήξη με το υπάρχον, στην πράξη εντάσσονται στο υπάρχον (τοπικό) μεταβάλλοντάς το, στην αρχή σταδιακά και σε βάθος χρόνου ριζικά; Απέναντι στο μεταβαλλόμενο τοπικό, κάθε προσπάθεια του αρχιτεκτονικού σχεδιασμού να συγκροτήσει από τα πριν μια συνολική θεώρηση αυτής της νέας τάξης πραγμάτων, ώστε να προτείνει μια σταθερή μορφή αρχιτεκτονικού έργου, μοιάζει αδιέξοδη. Η μόνη διέξοδος είναι να σκεφτεί την ίδια τη μεταβολή του τοπικού, μέσα από τις ψηφιακές τεχνολογίες. Μετά το βιβλίο για τον Τάκη Χ. Ζενέτο – “Ψηφιακά Οράματα & Αρχιτεκτονική”, ο Δημήτρης Παπαλεξόπουλος επανέρχεται -με αφορμή τη διάλεξη που έδωσε τον Οκτώβριο του 2007 στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων, στο πλαίσιο του κύκλου διαλέξεων Ελλήνων αρχιτεκτόνων του Ελληνικού Ινστιτούτου Αρχιτεκτονικής- και τροφοδοτεί τον σύγχρονο αρχιτεκτονικό προβληματισμό. Τη νέα ένταση μεταξύ τοπικής και δικτυακής ταυτότητας επιχειρεί να την προσεγγίσει σε θεωρητικό και σχεδιαστικό επίπεδο, μέσα από τρεις θεματικές ενότητες, ψηφιακός τοπικισμός, μηχανές του γίγνεσθαι και τοπικότητα – σμήνος – πλήθος, που καθεμιά τους περιλαμβάνει ένα γενικό εισαγωγικό κείμενο και μια επιλογή έργων, τα οποία φωτίζουν ιδιαίτερα σημεία του.