Πώς καταλήξαμε στη “μεταπολίτευση”

“… Ολόκληρο το χρονικό διάστημα που μεσολάβησε από το πρωί της 25ης Νοεμβρίου 1973, οπότε έφθασε σ’ εμένα το πρώτο υπόμνημα Καραμανλή, μέχρι και το πρωινό της 30ης Νοεμβρίου, που ήρθε το δεύτερο – επί επτά δηλαδή ημέρες – με βασάνιζε το πελώριο δίλημμα που είχε ορθωθεί μπροστά μου: Έπρεπε, άραγε, να εμπλακώ σε συνεργασία με τον Κ. Καραμανλή, που η μέχρι τη στιγμή εκείνη ιστορία του και η “ποικιλότροπη” δράση του ως πολιτικού – με είχαν απογοητεύσει; Μου ήταν επιτρεπτό να αποδυθώ στην (προσωπικώς δυσάρεστη) προσπάθεια που θα προωθούσε τη “λύση Καραμανλή”;…””… Ο “Αττίλας” πάτησε το πόδι του στην Κύπρο. Ο Γκιζίκης με τους Στρατηγούς του, που δεν ήθελαν ν’ ακούσουν καν για τη λύση Καραμανλή και απειλούσαν τον υποφαινόμενο να τον στείλουν στη Γυάρο, αν συνέχιζε να αγωνίζεται για τη λύση αυτή, είναι τώρα έντρομοι για το εθνικό έγκλημά τους. Και σπεύδουν να καλέσουν τον Καραμανλή και να παραδώσουν σ’ αυτόν τα πάντα “άνευ όρων”, για να “σώσει” την Κύπρο. Σ’ εκείνον που, λίγο πριν, παραδίνονταν ο ίδιος “άνευ όρων” στις Ένοπλες Δυνάμεις…Ο “παράκλητος” ορκίστηκε από τον Γκιζίκη ως Πρωθυπουργός και σχημάτισε την πρώτη, μετά την μεταπολίτευση “Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας”. Από δω και πέρα αρχίζει ν’ αποκαλύπτεται το δεύτερο πρόσωπο του Ιανού: Ανενόχλητος, από τον Γκιζίκη και τους πανικόβλητους στρατηγούς, ο Καραμανλής των προς εμένα “Υπομνημάτων” μεταμορφώνεται στον Καραμανλή Β΄, της θανατικής μας καταδίκης και του “όταν λέμε ισόβια, εννοούμε ισόβια!” Και ακολουθεί η θεομηνία της αποκληθείσης “Μεταπολιτεύεσεως”…