Πόλεμοι Αιτωλών, Μακεδόνων, Ρωμαίων για την κυριαρχία στον ελλαδικό χώρο (220-167 π.Χ.)

Από το τελευταίο τέταρτο του 3ου αιώνα π.Χ., στην ευρύτερη λεκάνη της Μεσογείου, εντείνεται η πολεμική αναταραχή σε Δύση και Ανατολή. Στον ελλαδικό χώρο τα ισχυρότερα κράτη, το βασίλειο της Μακεδονίας και η Αιτωλική Συμπολιτεία, έχουν αποδυθεί σε έναν αδυσώπητο ανταγωνισμό. Η Ρώμη, παρά το γεγονός ότι η μέχρι τελικής εξόντωσης σύγκρουση με την Καρχηδόνα δεν είχε ακόμη κριθεί, δεν θα χάσει την ευκαιρία να αναμειχθεί στα ελληνικά πράγματα. Οι συνακόλουθες πολεμικές συγκρούσεις οδήγησαν στον διαμελισμό της Μακεδονίας και ουσιαστικά στην περαιτέρω επικράτηση των Ρωμαίων επί των Ελλήνων. Μέσα από την ανάκληση των συχνά δραματικών γεγονότων σκιαγραφούνται σελίδες της ιστορίας, ενίοτε όχι ιδιαίτερα γνωστές, όπως οι δηώσεις του Δίου, της Δωδώνης και του Θέρμου, η πολιορκία των Φθιωτίδων Θηβών, η πολιορκία του Εχίνου, η μάχη των Κυνός Κεφαλών, το συνέδριο της Κορίνθου, η μάχη των Θερμοπυλών, η μάχη της Μαγνησίας, η πολιορκία της Αμβρακίας, η σφαγή της Υπάτης, η πολιορκία της Αλιάρτου, η μάχη της Πύδνας. Με οδηγούς αρχαίους ιστοριογράφους, αλλά και νεότερους ιστορικούς, επιχειρείται μια αναδίφηση αυτής της ιστορικής περιόδου για να διαπιστωθεί αν στοιχειοθετείται αυτό που έγραψε ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος, δηλαδή εάν “όλα έπρεπε να γίνουν όπως έγιναν”.