Ποιος θα το πίστευε, ο Ερρίκος;

Ανήλικος και φιγουράριζα σε διεθνή περιοδικά, αποκαλούσα τους σχεδιαστές-μύθους Ούγκο, Τζιάνι με τα μικρά τους κι εκείνοι με φώναζαν Ερρίκο._x000D_
_x000D_
Η οικειότητα μεταξύ μας δεδομένη, αυτονόητη. Δεν καταλάβαινα το σημαντικό. Δεν ήξερα τι θα πει προτεραιότητες. Ό,τι ήθελα! Όποτε το ήθελα!_x000D_
_x000D_
Κι η φωνή μες στο κεφάλι μου ερχόταν ξανά και ξανά να μου θυμίζει: “Δεν ήθελες να γίνεις όλο αυτό. Δεν το πόθησες. Αλλιώς σε είχες φανταστεί”. Πάλευα να την κοιμίσω. Έπρεπε να την κοιμίσω._x000D_
Στη δουλειά μου σώπαινε η φωνή. Ήταν γιατί ήμουν επαγγελματίας, κύριος και πάντα καθαρός κι έπειτα, που βούλιαζα, που αφηνόμουν, πάλι στρίγγλιζε μες στο κεφάλι μου._x000D_
_x000D_
Ξόδευα τον χρόνο μου σε πάρτι και γυναίκες, πνιγμένος στο αλκοόλ και στις ουσίες. Έπινα να φτιαχτώ για να διασκεδάσω, να παραμείνω η ψυχή της παρέας, να φαίνομαι χαρούμενος στα κλαμπ, να αντιμετωπίσω, να αρνηθώ -χωρίς κόστος επαγγελματικό- ανήθικες προτάσεις από άντρες, να χαλαρώσω σε αγκαλιές γυναικών που πριν από μία ώρα μου ήταν άγνωστες. Παραμυθιάστηκα με τα μεγαλεία, μέθυσα με την ελευθερία, ξελογιάστηκα με τη διασημότητα._x000D_
_x000D_
“Ψεύτικα όλα. Βγες από το ψέμα”. Αγώνας να με διαχειριστώ.