Πλώρη στον εωσφόρο

“Κατά τας αρχάς του έτους 1859 απεχαιρέτησα και πάλιν την οικογένειαν και την πατρίδα. Την παραμονήν της αναχωρήσεώς μου έβλεπα μετά περιεργείας τρεις Καυκασίους περιφερομένους εις τας οδούς της Σύρας και ηπόρουν πως και πόθεν ευρέθησαν εκεί! Την επαύριον, ότε επεβιβάσθην επί του ατμοπλοίου, είδα ευχαρίστως ότι θα τους έχω συνταξειδιώτας. Δεν ήργησα δε ν’ ανακαλύψω ότι δεν ήσαν και οι τρεις Ασιάται, αλλά Γάλλοι και – τούτο ήτο αληθώς χαροποιά ανακάλυψις – ότι ο πρεσβύτερος, ο ψηλός, μακροσκελής, μελαψός, ο με τας ούλας τρίχας της λευκαζούσης κόμης, ήτο ο Αλέξανδρος Δουμάς, ο Δουμάς, του οποίου με τόσον θαυμασμόν ανεγίγνωσκα τον Μοντεχρίστον ότε τον μετέφραζε ο διδάσκαλός μου Πάτροκλος, ο Δουμάς, του οποίου τόσα και τόσα μυθιστορήματα κατεβρόχθισα εις την βιβλιοθήκην του Μιχαλάκη! […]”Δημήτριος Βικέλας, “Η ζωή μου”.Πρωτοδημοσιευμένες σε διάφορα περιοδικά ή ενταγμένες παλαιότερα και σε άλλες ενότητες, οι επιστολές αυτές -απλουστευτικές οι περισσότερες και με λογοκρατικά, κυρίως, επιχειρήματα- συστεγάζονται τώρα όλες μαζί, λόγια της πλώρης του αέναου Εωσφόρου, μιας ταπεινής ρυμούλκας που έσερνε τα ατμόπλοια, απ’ το λιμάνι της ποιητικής στα ανοιχτά της επιπλέουσας φιλολογίας.