Περπατώντας στην άκρη της γης μας

Κάποτε είχε ερωτηθεί η Jacqueline de Romilly, η μεγάλη Γαλλίδα ιστορικός και λάτρις του ελληνικού πολιτισμού, για ποιο λόγο έγραψε βιβλίο με τίτλο “Γιατί η Ελλάδα;” Απάντησε αποστομώνοντας τους πάντες με το απλό: “γιατί την αγαπώ, και γιατί είναι μοναδική”. Με αυτήν τη φράση στο μυαλό αποτολμήσαμε ο Βαρωσιώτης Πέτρος Φιάκκας κι εγώ μια περιδιάβαση στην “ήπειρο” Καρπασία.Γιατί η ήπειρος Καρπασία, η Αχαιών Ακτή, η Ακροτίκη, η “ακροτάτη άκρη” της Κύπρου, εμπεριέχει όλη την Κύπρο, την ιστορία της, την απίστευτη και μοναδική της φύση, τα μνημεία, αλλά πέρα και πάνω από όλα την περηφάνια της Κύπρου. Η Καρπασία είναι για μας όλους η απόδειξη της ανθρωπιάς και της ανιδιοτέλειας και εκφράζει ακόμη ρίζες, ζωές, πατρίδες και ηρωισμό με την πρωταρχική έννοια, διατηρεί κοινότητες και στάσεις ζωής που χάνονται.Γιατί η Καρπασία αφουγκράζεται, ανοίγεται στις απέναντι μακρινές και κοντινές όχθες. Η Αχαιών Ακτή, οι Νεράδες, το Δεινάρετον, οι Κλείδες και ο Αλάας, ο Μασαιρκώνας, ο Κόρακας, ο Έξαρχος και τα Κορτίλια, η Ουρανία και η Αφέντρικα είναι περάσματα φωτός και καταθέσεις ψυχών. Το Αφροδίσιον, το Πέργαμον, η Ελαία και οι Ελευθέρες’ γιατί ελεύθερα μεν η κτίσις γνωρίζεται. Γιατί μονάχα εκεί αγναντεύεις και τη θάλασσα του βορρά και τη θάλασσα του νότου. Χωριά σαράντα δύο, εκκλησίες και ξωκλήσια διακόσια εβδομήντα, δάση σαράντα έξι, νησιά δεκαέξι, ποταμοί και αρκάτζια δεκαέξι, όρμοι και αγκυροβόλια μόνο για το Ριζοκάρπασο πάνω από τριάντα