Περί πόθου και πάθους στην πεζογραφία του Βαλτινού

Οι επευφημίες και οι φιλοφρονήσεις για την πεζογραφία του Βαλτινού περισσεύουν. Τα έργα του και η πολιτισμική του οντότητα δεν χρήζουν υποστηρικτών ή επικριτών. Ουσιαστικά χρειάζονται αναγνώστες, όχι μόνον από το πλατύ κοινό αλλά και από την κριτική και επιστημονική κοινότητα. Ούτως ή άλλως, η πεζογραφία του αποτείνεται σε καταναλωτές πολιτισμικών προϊόντων οι οποίοι θα συμμετάσχουν δημιουργικά στην πράξη της ανάγνωσης, δηλαδή, με γλωσσική ευαισθησία, ενίοτε με φαντασία, αλλά πάντα με διάθεση να αντιμετωπιστούν οι προκλήσεις των κειμένων του και με στόχο να παραχθεί περαιτέρω πολιτισμικός λόγος. Εμμέσως, επομένως, το έργο του εγκαλεί και την κριτική κοινότητα να διευρύνει τον ορίζοντα του δικού της αναλυτικού λόγου χωρίς αυτός να καταφεύγει σε αφαιρέσεις παραδοσιακών σχημάτων και απλοϊκών δυϊσμών ή να ασφυκτιά σε ωκεανούς θεωρητικολογίας. Μέρος των εδώ στόχων είναι να δημιουργηθούν προϋποθέσεις για σχετικές προσεγγίσεις και οι εδώ προτεινόμενες αναγνώσεις να διευρύνουν τις υπάρχουσες ερμηνείες κειμένων του. Οι απώτεροι στόχοι είναι, αφ’ ενός, να αναδειχθεί η ποιητική και πολιτική διάσταση του έργου του και, αφ’ ετέρου, οι ενταύθα ερμηνευτικές προτάσεις να λειτουργήσουν ως έναυσμα για περαιτέρω συνεκτικές και επιστημονικά τεκμηριωμένες προσεγγίσεις, ασχέτως αν αυτό θα επιτελεστεί ή όχι με αναλυτικά εργαλεία από τη σύγχρονη θεωρία της λογοτεχνικής κριτικής.