Περί οργής

Αγαπητέ αναγνώστη! Βρήκα στο διαδίκτυο τα σπαράγματα του παπύρου του έργου του Φιλόδημου “Περί οργής”. Αυτό το έργο είχε γραφτεί για τον αρχαίο Κήπο της Νάπολης ή για τον αρχαίο Κήπο του Χερκουλάνουμ από τον ίδιο τον Φιλόδημο. Ήταν δε για εσωτερική χρήση των επικουρείων αυτής της εποχής. Και ήταν για εσωτερική χρήση, λόγω διαφωνιών ως προς την οργή του σοφού. Η συνιστώσα του Φιλόδημου αντιπαρατίθεται με τη συνιστώσα του Νικασικράτη. Ο Νικασικράτης είχε την άποψη πως ή δεν θα πρέπει να οργίζεται ο σοφός ή, όταν οργιστεί, θα πρέπει να εκδικηθεί. Ο δε Φιλόδημος μας αναφέρει ότι και ο σοφός θα οργιστεί. Αλλά θα οργιστεί με δηκτική (δαγκανιάρικη) οργή. Δηλαδή, απλά, θα δαγκωθεί από τον θυμό, θα πειραχθεί. Πράγματι, και ο σοφός έχει αισθήματα. Έτσι θα εχθρεύεται, από ό,τι μας λέει ο Φιλόδημος, σε ακραίο βαθμό αυτόν που του έκανε κακό και θα τον μισεί. Επειδή θα τον έχει βλάψει σε μεγάλο βαθμό. Όμως δεν θα ταραχθεί. Διότι θα θεωρήσει την οργή ως στιγμιαία. Και φυσικά δεν θα επιδιώξει εκδίκηση. Διότι η εκδίκηση κατά τον σοφό είναι γνώρισμα κατώτερου ανθρώπου. Και επιπλέον, ότι η εκδίκηση στρέφεται ενάντια στον εκδικητή. (Μπάμπης Πατζόγλου, από τον Πρόλογο)