Περί φιλοσόφων και τρελών

Tην άνοιξη του 1946 ο Μάρτιν Χάιντεγγερ -για πολλούς ο μεγαλύτερος φιλόσοφος του 20ού αιώνα -υπέστη νευρικό κλονισμό κατά τη διάρκεια της ανάκρισής του στην Επιτροπή Αποναζιστικοποιήσης που ασχολείτο με τη φύση και το εύρος της εμπλοκής του με το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και τα χρόνια αμέσως πριν. Εισήχθη επισήμως στο Κρατικό Νοσοκομείο της Βίδας και υπεβλήθη σε θεραπεία από τον εκπαιδευμένο ψυχαναλυτή δρ Βίκτωρα φον Γκεμπσάτελ. Για πρώτη φορά στη ζωή του ο κραταιός και διάσημος καθηγητής καλείται να αντιμετωπίσει μια συγκεκριμένη διαδικασία όπου εκ των πραγμάτων θα τεθεί αντιμέτωπος και με την εφαρμογή της δικής του διδασκαλίας, αλλά και με την Ψυχολογία και την Ψυχιατρική, τις οποίες μέχρι τότε δεν είχε σε μεγάλη υπόληψη. Υπαρξιακή φιλοσοφία και ψυχανάλυση σε μία εκ των πραγμάτων αντιπαράθεση ήταν σαν η ιστορία της σκέ-ψης να είχε βάλει το δικό της χέρι.Ο Μάρτιν Χάιντεγγερ τη στιγμή της πτώσης , αναδύεται στο μεγαλείο του, του δίνεται η ευκαιρία να υπερασπιστεί τις ιδέες του μέσα από τη δική του αδυναμία για πρώτη φορά έστω και σε μια μυθοπλασία ”εν εαυτώ”. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτή η ιστορική στιγμή -μέσα από τη μείξη τρέλας και φιλοσοφίας- έδωσε στον Χάιντεγγερ άμεση εμπειρία για μια φιλοσοφική άποψη “του πάσχειν” που καθόρισε σημαντικά την εξέλιξη της Ψυχανάλυσης.