Περί αναβίωσης

Το αρχαίο ελληνικό δράμα ασκεί μια γοητεία στο σύγχρονο θέατρο, το οποίο, παρά την αποδόμηση των θεατρικών κωδίκων και τους σκηνικούς πειραματισμούς που επιχειρεί, εντάσσει τα αρχαία κείμενα σε ό,τι “καινούργιο” απασχολεί καλλιτέχνες και θεατές. Στον 21ο αιώνα, ο εκσυγχρονισμός των παραστάσεων, πέρα από το ότι υπερτονίζει την διαχρονικότητα των κειμένων, αποδεικνύει την δυναμική του θεατρικού κώδικα που αυτά φέρουν στη δομή τους. Το ερευνητικό ενδιαφέρον της παρούσας μελέτης εστιάζεται στην καταγραφή παραστάσεων (από τον 19ο αιώνα έως το 2014) σε διάλογο με την έρευνα κοινού που επιδιώκει να περιγράψει το “προφίλ” των θεατών και την επιρροή που ασκούν οι παραστάσεις αρχαίου δράματος στη θεατρική παιδεία τους. Επιπλέον επιχειρεί να αναδείξει τον δίαυλο επικοινωνίας του θεατρικού κειμένου με το κοινωνικό γίγνεσθαι, έτσι όπως διαμορφώνεται από την πολιτική και κοινωνική ιστορία. Από τον 19ο στον 20ό και 21ο αιώνα, η αναβίωση του αρχαίου δράματος αφορά ένα ευρύ θεατρολογικό φάσμα, το οποίο ακολουθεί τις εξελίξεις της επιστήμης και της τέχνης του θεάτρου και παρουσιάζει πολυεπίπεδους προβληματισμούς εναρμονισμένους με τις κυρίαρχες τάσεις.