Πάτρια ίχνη

Αν και η ρίζα του είναι σφακισάνικη, αν και έχει συνείδηση του “ιδεολογικού” διχασμού πόλης-χωριών, ο Νίκος Βαγενάς είναι και αισθάνεται παιδί της πόλης. Αυτή την πόλη και τον περίγυρό της περπάτησε με ακόρεστη περιέργεια από μικρός, αυτής της πόλης όψεις και τομές πασχίζει να αναπαραστήσει και σ’ αυτό το βιβλίο του ως ενήλικας. Όχι όμως μόνο αυτής που φαίνεται στην πρώτη ματιά, της πόλης που τη βλέπουν και οι ανίδεοι, της “γραφικής” καθώς φιλάρεσκα την ονομάζουν, αλλά και της πόλης που πάνε να την κρύψουν ή την έχουν κιόλας κρύψει στοιβάδες λήθης – αυτής προπαντός!Μέσα στις οχτώ θεματικές ενότητες του βιβλίου (“Της θάλασσας και της λιμνοθάλασσας”, “Σήματα χώρου”, “Από το χώρο των επαγγελμάτων”, “Της ψυχαγωγίας”, “Ευτράπελα που δεν γράφτηκαν ποτέ”, “Λευκαδίων ο υπερβάλλων”, “Των εθίμων” και “Πενίας τέχναι”) ο Βαγενάς κωπηλατεί αντίστροφα στο ρεύμα αυτής της λήθης.