Παραμύθια που μου έλεγε η μητέρα μου

Τα τρία αυτά λαϊκά παραμύθια τα άκουσα από τη μητέρα μου και τον πατέρα μου, όταν ήμουν παιδί. Ζούσαμε τότε στο χωριό Γοργόπη της Μακεδονίας. Τηλεόραση δεν υπήρχε, και τα κρύα βράδια του χειμώνα, τα παραμύθια ζέσταιναν τις καρδιές μας. Αλλά και στη διάρκεια του καλοκαιριού καθώς αρμάθιαζε καπνά όλη η οικογένεια, ακόμη και τα παιδιά, οι μανάδες συνήθιζαν α λένε παραμύθια και ιστορίες για να αντέχουν τα παιδιά τους την πολύωρη και μονότονη εργασία. […]Από συζητήσεις που είχα με τους γονείς μου όταν άρχισα να τα καταγράφω, έμαθα ότι και τα τρία παραμύθια έχουν προσφυγική προέλευση. Τα δύο πρώτα τα άκουγαν και οι ίδιοι όταν ήταν παιδιά, από την άμια-Ζοχεριά, πρόσφυγα της Μικρασίας που την πρόλαβα κι εγώ εν ζωή. Το τρίτο που έχει και ποντιακό τίτλο, το έλεγε πολύ πετυχημένα ο πατέρας μου, παιδί πόντιων προσφύγων από την Τραπεζούντα. […](από τον πρόλογο του βιβλίου)Περιέχονται τα παραμύθια:- “Το δρεπάνι, ο κόκκορας και ο γάτος”- “Οι δύο ψεύτες”- “Ο τεμπελ-Νικόλας”