Παγωμένα είδωλα

Μόνος στο παρατηρητήριο. Λες να μη γυρίζει; Έρωτας. Αντροβόρα μπούτια. Κιβωτός. Αναβρασμός. Κυκλοθυμία. Χιλιάδες νεκρά κορμιά. Η φρίκη, Kurtz, η φρίκη. Αναβλύζουν σκουριά. Ζωή στο θάνατο. Δυσωδία. Έντερα. Αίματα. Δεν έμαθα. Δεν θα μάθω. Να φύγεις. Να πας σε μοναστήρι. Εδώ είναι υπόγειο. Καθημερινά με πατάνε. Είναι ωραία να σε πατάνε. Μεγαλώνει το μίσος. Και η φρίκη.Είναι πολύ όμορφα αυτή την ώρα. Που δεν είναι ούτε μέρα ούτε νύχτα. Μου αρέσει να περπατάω αυτή την ώρα. Να νιώθω την υγρασία να με τυλίγει. Το ταξίδι συνεχίζεται. Από μακριά μου γνέφει η Νικαίτη. Υγρό φευγιό της κόλασης. Στροφή κι αποστροφή. Αέναη φυγή. Ήταν πάλι εκεί. Ανάμεσα στα στάχυα της μεγαλούπολης. Αχνή και μελαγχολική, διάβαζε τ’ αστέρια. Τα χέρια της κρατούσαν τη σοφία των θεών. Το πρόσωπο άσπρο και σοβαρό, αντανακλούσε τη χλομάδα της σελήνης. Την έλεγαν Νικαίτη, ή έτσι τέλος πάντων μου είχαν πει. Η Νικαίτη της σιωπής. Η Νικαίτη των αστεριών. Είχαν την εντύπωση πως αυτή η Νικαίτη θα ήταν η δική μου Νικαίτη. Η Νικαίτη της ενοχής!