Όταν σπάσουν τ’ αναχώματα

Πλησιάζοντας… κοντύτερα, διαβάζουμε στο ”Δούναβη” του Κλάουντιο Μάγκρις, για τα απρόβλεπτα δρομολόγια του ταξιδιού, τη διαπλοκή των μονοπατιών, το δήθεν τυχαίο των στάσεων, την αβεβαιότητα του δειλινού, την ασυμμετρία κάθε διαδρομής, κι ακόμα για τη ζωηρή διαμάχη κάποιων μικρών πόλεων για τις πηγές του Δούναβη, πέρα από το γεγονός ότι αναφέρεται και μια τολμηρή υπόθεση διαπρεπούς ιστορικού, ότι ο Δούναβης γεννιέται ουσιαστικά από μια υδρορροή! Η διαδρομή για τους ποταμούς των εποχών μας, όμως, είναι ακόμα αχαρτογράφητη. Ρυάκια, παραπόταμοι, διακλαδώσεις, ποιότητα και χημική σύσταση του νερού που δέχεται και μεταφέρει, αρδεύσεις ίσως προσκείμενων, προβληματικών και απαιτητικών εδαφών, παλίρροιες, διώρυγες, μικρά πλοία με κατάρτια ευένδοτα στους ανέμους των εποχών, λιμάνια, στάσεις, γεωμετρία, όπως και το δέλτα μέσα στο οποίο πολλά άχρηστα κούτσουρα σέρνονται από δω κι κει, και το οποίο σε κάποια φάση χάνεται στην υφάλμυρη θάλασσα, χωρίς να αλλοιώνει χημικά τη σύνθεση της τελευταίας, ένας μικρός ή μεγάλος θάνατος για μερικούς! Τα παρακλάδια του ποταμού, λέει ο Κλάουντιο Μάγκρις, πορεύονται το καθένα για δικό του λογαριασμό, χειραφετούνται από την επιτακτική ενότητα-ταυτότητα και πεθαίνουν όπως η καρδιά, τα νύχια ή τα μαλλιά που το πιστοποιητικό θανάτου τα απελευθερώνει από τα δεσμά της αμοιβαίας πίστης. Και βέβαια έχει δίκιο όταν ισχυρίζεται ότι δεν υπάρχει ιδιαίτερος λόγος να προσδιορίσουμε την εκβολή, όπως έγινε όλους τους αιώνες με τις πηγές, αλλά πιο πρέπον θα ήταν να τα αφήναμε να πεθαίνουν ήσυχα… χωρίς να ερεθίζουμε και επιτείνουμε την ήδη δημιουργηθείσα σύγχυση, θα προσθέταμε με τη σειρά μας!