Όταν ήμουν έργο τέχνης

“Εκείνη την ημέρα, στον ξεθωριασμένο καθρέφτη των μουχλιασμένων νιπτήρων ανακάλυψα ένα ανιαρό πρόσωπο σ’ ένα ανιαρό κορμί, ένα παρουσιαστικό τόσο αδιάφορο, χωρίς τίποτε το αξιοπρόσεκτο, χωρίς καθόλου χαρακτήρα, που ώς κι εγώ ο ίδιος, επιτόπου, ένιωσα πλήξη. Το αίσθημα της μετριότητάς μου με κυρίευσε σαν αποκάλυψη.”_x000D_
_x000D_
Απελπισμένος από την ταπεινή του εμφάνιση και την αφάνεια στην οποία πιστεύει πως είναι καταδικασμένος, ένας νεαρός άντρας αποφασίζει να πηδήξει σ’ έναν γκρεμό, όταν εμφανίζεται πίσω του ο διάσημος εκκεντρικός εκατομμυριούχος καλλιτέχνης Ζευς-Πέτερ Λάμα, που του κάνει μία πρόταση: να τον μετατρέψει σε ένα διεθνούς φήμης έργο τέχνης πλάθοντάς τον εκ νέου, σαν ένα ανθρώπινο άγαλμα ανώτερο οποιουδήποτε άλλου. Το μόνο που θα πρέπει να ξεχάσει διά παντός, είναι η ανθρώπινη υπόστασή του. Ο νεαρός, σίγουρος πως δεν έχει πια τίποτα να χάσει, δέχεται._x000D_
_x000D_
Ο Ερίκ-Εμανουέλ Σμιτ, ως “εικαστικός λογοτέχνης” και παιδί της φιλοσοφικής αναζήτησης, αναρωτιέται για τη θέση του “ωραίου” και της “τέχνης” στη σημερινή κοινωνία, στήνοντας μια θαυμαστή σάτιρα-κριτική της σύγχρονης πιεστικής και απάνθρωπης ζωής. Ανησυχητικό όσο και ελκυστικό, το “Όταν ήμουν έργο τέχνης” αναμειγνύει αντικρουόμενα συναισθήματα που βάζουν σε δοκιμασία τις έννοιες του “πολιτικώς ορθού” και των “αγνών προθέσεων” των καλλιτεχνών και των φιλότεχνων οπαδών τους.