Όταν η γη ωοτοκούσε την γλώσσα της προσωδίας

Τον τελευταίο καιρό έχει γίνει μία αφύπνιση του “Έλληνα ανθρώπου”. Ξεχωρίζω τη λέξη “Έλλην άνθρωπος” διότι έτσι όπως αναπτύσσω τη σκέψη μου στα κείμενα που ακολουθούν, υπάρχει περίπτωση να μην είναι όλοι οι άνθρωποι “Έλληνες”, ούτε οι πολιτογραφημένοι ως Έλληνες να είναι όλοι “Έλληνες”.Έχει αναπτυχθεί το ενδιαφέρον σε πολλούς από μας τους απογόνους των αρχαίων Ελλήνων, να ερευνήσουμε και να μάθουμε, πότε και πως μιλήθηκε η Έλληνική γλώσσα. Γι’ αυτό πρέπει να σκεφτούμε πρώτα απ’ όλα, πότε και πως εμφανίστηκε ο ανθρωπος επί της γης. Χρειάζεται να φανταστούμε για τον πρώτο άνθρωπο, πως συμπεριφέρθηκε στο συνάνθρωπό του και στο περιβάλλον του. Τότε, που δεν ήξερε να μιλάει, όπως τα μωρά δεν γνωρίζουν να μιλούν, αλλά προσπαθούν να μιμηθούν ό,τι ακούν γύρω τους.Κι ακόμη υπάρχει περίπτωση, όπως τα ζώα, τα πουλιά και κάθε ζωντανό πλάσμα, να είχε τότε ένα δικό του τρόπο επικοινωνίας. Οι πρώτοι άνθρωποι ήταν μεν νοήμονες από τη φύση τους, αλλά δεν ήξεραν να χρησιμοποιούν την γλώσσα τους. Συνεπώς δεν εσκέπτοντο με τη λογική της ομιλίας αλλά με τη λογική του ενστίκτου και του αισθήματος. Αργότερα ανεπτύχθη η ομιλία τους, αφού πρώτα έβγαλαν ανθρώπινες κραυγές, άρθρωσαν συλλαβές, σχεδίασαν στο χώμα, σκάλισαν την πέτρα. Έκοψαν ένα καλάμι, το φύσηξαν, έβγαλε τους πρώτους ήχους, χτύπησαν τα χέρια τους ανακάλυψαν το ρυθμό, κούνησαν το σώμα τους κ.λπ. […](Από τον πρόλογο του βιβλίου)