Όταν άρχισε ο χρόνος

Άνθρωπος σημαίνει “άνω θρώσκω”, δηλαδή κοιτάζω ψηλά, και αυτό ακριβώς έκαναν οι άνθρωποι στη γη από τα πανάρχαια χρόνια. Σήκωναν το βλέμμα τους προς τον ουρανό, παρατηρώντας την αέναη κίνηση των άστρων τη νύκτα που εναλλασσόταν με την εμφάνιση του ζωοδότη ήλιου, καθώς έφερνε μαζί του την κάθε καινούρια ημέρα. Έπειτα, με αφετηρία τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, κατά την οποία η διάρκεια της ημέρας ήταν ίση με τη διάρκεια της νύκτας, δηλαδή την Ισημερία, άρχισε ο άνθρωπος να μετρά το γήινο χρόνο. Σ’ αυτό το πέμπτο βιβλίο των Χρονικών της Γης με τίτλο “Όταν άρχισε ο χρόνος”, ο Ζαχαρίας Σίτσιν εντοπίζει, ερευνά και συσχετίζει γεγονότα που διαμόρφωσαν τον πολιτισμό μας τις προηγούμενες χιλιετίες, προσδιορίζοντας με εκπληκτική ακρίβεια την ταραχώδη αφετηρία του χρόνου όπως τον ξέρουμε και αποκαλύπτοντάς μας την αδιαμφισβήτητη συμμετοχή εξωγήινων θεών, η οποία αποτυπώθηκε ανεξίτηλα με πολύπλοκα ημερολόγια σκαλισμένα πάνω στην πέτρα, αλλά και με αρχαίους ναούς που η θέα τους ακόμη προκαλεί δέος. Αυτοί οι “φύλακες των μυστικών” διασφάλιζαν τη συνεχή επικοινωνία Ουρανού και Γης, οδηγώντας την ανθρωπότητα, μέσα από τις δικές τους διαμάχες, σε νέα επίπεδα συνειδητότητας και τη συνόδευαν στα περάσματά της από την κάθε προηγούμενη Εποχή στην αμέσως επόμενη.Σήμερα που οδεύουμε προς την Νέα Εποχή του Υδροχόου, θα πρέπει πρώτα να εξετάσουμε προσεκτικά το παρελθόν μας, για να μπορέσουμε να κατανοήσουμε το μέλλον μας που, άστοχα, το θεωρούμε απρόβλεπτο. Επειδή λοιπόν οι Κύκλοι του Χρόνου, εναλλασσόμενοι, επαναλαμβάνονται επ’ άπειρον και κάθε Νέα Εποχή που προηγήθηκε της τωρινής, μαζί με όσα την ακολούθησαν, εμπεριέχουν σημαντικά μαθήματα για τη σημερινή μας κατάσταση μέσα στην πορεία του χρόνου, έτσι, με την ίδια λογική, μπορούμε και να προβλέψουμε κατά προσέγγιση το πιθανό μας μέλλον.