Όσο υπάρχει Ανατολή

Μεσαίωνας, 1050 μ.Χ.: Η “αγία “αυτοκράτειρα Ζωή εγκαταλείπει τον μάταιο τούτο κόσμο. Αλλά για τον λαό της, στο Ανατολικό Ρωμαϊκό κράτος, είναι μια χρονιά σαν όλες τις άλλες… Κάποιοι αναρωτιούνται, άλλοι αντιστέκονται και κάποιοι άλλοι -οι περισσότεροι- ελπίζουν.Αν, λοιπόν, υπάρχουν όρια που να χωρίζουν τον άνθρωπο από το ζώο, τον ασύδοτο από τον φτωχό και την αγάπη από το μίσος, τότε αυτά τα όρια είναι ακόμα ασαφή. Για τους πάροικους εκείνης της εποχής, το όριο είναι λιτό φαγητό, λίγο καλό κρασί, πολλή δουλειά και αρκετή απατεωνιά – το αλάτι και το πιπέρι της ζωής τους. Γιατί η φτώχεια τους είναι μεγαλύτερη από την ανάγκη να ασχολούνται με το παλάτι και τους παρατρεχάμενους…Παρακμιακά, υποχθόνια, η Ιστορία επαναλαμβάνεται… Από τη Μικρά Ασία εκείνης της εποχής ως τον σύγχρονο ελλαδικό χώρο. Χτες, σήμερα, αύριο…