Ωσεί κήπος

ΧειμώναςΑυτή που έγινα σε υποδέχεταικι εσύ ζητάς να μάθειςΜα τι θα σου χρησίμευε να ακούσειςγια άπλυτα πιάτα μιας βδομάδας στην κουζίναταξίδια της διπλής ταρίφας τα μεσάνυχτατην αχλαδιά που έκαψε ο πάγος;Μπορώ μονάχα να σου πωγια την αβέβαιη έκβασητου πρωινού προσώπου μουστον βραδινό καθρέφτηγια τη διάρκεια του τέλους το ξημέρωμαπριν να ντυθώ για τη δουλειάκι έξω ένα τέτοιο αγιάζιγια το φλιτζάνι του καφέπου ώρα πολλή κρατώ στα δάχτυλα,μετάληψη μιας πρωινής αναβολής ή απόφασης,κι αυτό κρυώνει λίγο λίγο στην παλάμη μουσαν τραύμα, σαν λύπη- Τόσο εύθραυστο το διαρκές, αλήθεια,όσο μιας χούφτας θάλπος,θάλπος του μοναχού Γενάρη μήναόταν ξυπνάειακόμα νεογέννητος μες στο σκοτάδικοιτάζει απ’ το παράθυροπυκνή του ψύχους πάχνηκι ύστερα φτιάχνει με το δάχτυλο στο τζάμιμια αλλόκοτη μορφή και πάλι τη χαλάειτην ώρα που ανάβουνε το φωςστο απέναντι διαμέρισμακι είναι το ξύπνημα των αγνώστων ανθρώπωνη πιο απτή αλληλεγγύη μες στη μέραΑλλά ίσως ήθελες να ακούσειςγια ευωχία δακρύωνκαι για σκισμένα γράμματαόχι, δεν έσκισα κανέναεγώ το ξέρω πως δεν γίνεταινα ξεγραφτείς απ τα γραμμένατο μόνο που έχω να σου πωείναι πως ξέχασαπως πια ξεχνάω ολοένατώρα μαθαίνω να κινδυνεύωμε εγκράτειαγνωρίζω πια να εξακολουθώστην παύση.