Ορέστεια, Χοηφόροι

[…] Αν μου επιτρέπεται να υπογραμμίσω μία μοναδικότητα της μεταφραστικής προσπάθειας που κάνω, αυτή είναι η απόλυτη ισοσυλλαβία κατά στίχο αρχαίου κειμένου και μετάφρασης. Η προσπάθεια αυτή άρχισε με τον “Προμηθέα Δεσμώτη”, το 2005 και συνεχίσθηκε το 2006 με τις τραγωδίες της “Ορέστειας”, και κατόπιν, κατά σειρά μετάφρασης, με τις τραγωδίες “Πέρσαι”, “Επτά επί Θήβας” και, τέλος, “Ικέτιδες”.Η ισοσυλλαβία είναι ένα εξωτερικό, ποσοτικό στοιχείο αλλά για μένα τουλάχιστον απολήγει σε μεταφραστικό εργαλείο που επιτρέπει την μεγαλύτερη δυνατή εγγύτητα κειμένου και μετάφρασης. Εξασφαλίζεται κατ’ αυτόν τον τρόπο στη μετάφραση ένας εσωτερικός ρυθμός του στίχου παραπλήσιος με αυτόν που έχει ο στίχος του αρχαίου κειμένου, με σύγχρονη εκφορά λόγου φυσικά. […](Ανδρέας Χ. Ζούλας, από το προλογικό σημείωμα)