Όραμα και μνήμες

Δροσάτη Πελοπόννησο κι όμορφη Καλαμάτα που ‘χεις κοπέλες όμορφες όλες με μαύρα μάτια, λέει το τραγούδι. Εδώ στην όμορφη Καλαμάτα γεννήθηκα κι εγώ το 1915. Οκτώβρη μήνα, τ’ Αγίου Δημητρίου την άλλη μέρα, που έλεγε η μητέρα μου. Τότε που ανάμεσα στο πράσινο της πορτοκαλιάς άρχιζε το χρυσαφένιο χρώμα του πορτοκαλιού. Κ’ ήμουν, όπως λέγανε, ένα από τα όμορφα κορίτσια της. Στην Καλαμάτα λοιπόν, που στηρίζει τη ράχη της στους πρόποδες του Ταΰγετου πάνω στο ιστορικό κάστρο της κτισμένο επί Ενετοκρατίας κι απλώνονταν στον κάμπο με τις πορτοκαλιές, που φτάνανε και χαϊδεύονταν απ’ τους αφρούς και τα καθάρια γαλανά νερά του Μεσσηνιακού κόλπου, έζησα ως τα τριάντα μου χρόνια. Στην Καλαμάτα, που η Ανατολή προβάλει απ’ το Καλάθιο όρος με τις αιωνόβιες χαράδρες του, και τα μαγευτικά δειλινά χάνονται στην απεραντοσύνη του Ιόνιου Πελάγου, που τον Απρίλιο – Μάη η πόλη ευωδιάζει απ’ τους λεμονο-πορτοκαλό ανθούς, διαμόρφωσα αισθήματα και χαρακτήρα.