Ονειροποδηλάτες

“…Μα το σπουργίτι επίμονα τιτίβιζε στο ψύχος_x000D_
όχι για ψίχουλα_x000D_
μα για ένα απάγκιο μες στο κρύο_x000D_
και για το ανοιχτό παραθυρόφυλλο_x000D_
που θα έχυνε μες στην καρδιά του_x000D_
τον λαγγεμένο πυρετό της πιο τρανής φωτιάς_x000D_
βασανισμένου σιδερά από οξειδωμένους χρόνους,_x000D_
μ’ ένα ζεστό χαμόγελο στα χείλη_x000D_
μέσα στο στόμα το βουβό_x000D_
στον παγωμένο ύπνο_x000D_
του βασιλιά των ξωτικών που πάνω στ’ άλογό του_x000D_
φέρνει τα παραμύθια του ντυμένα στη φωτιά του_x000D_
μες στην ορφάνια γιατρικό για τα άφτερα πουλιά_x000D_
μια νύχτα πάμφωτη από δαδιά_x000D_
σε πείσμα του θανάτου.”