Ονείρων ψίθυροι

ΝΟΣΤΑΛΓΙΑΕίν’ αρκετό το θρόισμα ενός δέντρου.Το κελάηδισμα ενός πουλιού.Καμία φορά μες στη σιωπήτο άνοιγμα της πόρταςή μια φωνή περαστικού.Μα είναι άλλοτε πάλι φορέςπου αργεί το καλοκαίρι.(ίσως να πνίγηκε μες στην πυκνή ομίχληή να πήρε μια για πάντα τον σίγουρο δρόμο).Κι όσοι από εμάς πιστέψανεστην επανάληψη των πραγμάτων. Πως απλώς και μόνοκάτω απ’ αυτόντον απροσπέλαστο και μαύρο ουρανόθα ‘ρχότανε η Άνοιξη.Τώρα ξέρουν: Τα κλαδιά περιμένουνε ανάσκελα απάνω στον πράσινο δρόμο για λίγο φως.Δίπλα στη ροή του ποταμού ξαπλώνουν οι σταγόνες.Και τα σύννεφα, ακόμη μια φορά, κουβαλούνε βροχή,για να ταράξει εκείνους που ονειρεύονται.Ω, με πόση επιμονήμας συλλαβίζεις τον υπόκωφο ειρμό του κόσμου.