Οι τόποι είναι ήχοι

“… Ρεμβώδης, ανεξίκακος, βαθύτατα αθώος και σοφός, μαθαίνει τη ζωή απ’ την καλή και κυρίως απ’ την ανάποδη. Επιλέγει να λιμοκτονεί παρά να μαραζώνει σε μια δουλειά δουλεία. Πατάει γκάζι σε ακυβέρνητα αυτοκίνητα χωρίς να έχει ιδέα από οδήγηση. Όταν είναι μόνος, πάνω από την πόλη πετάει και τρυφερά παρατηρεί τα σπίτια και τη θάλασσα. Δοκιμάζει την ελεύθερη πτώση στο χάος και συμπτωματικά επιζεί. Ως γνωστόν η τύχη είναι το ψευδώνυμο του Θεού όταν δεν θέλει να βάλει την υπογραφή του”.Κορνήλιος Διαμαντόπουλος”… Παρόμοια μορφή Έλληνα, ντόπιου, βασάνη, που περνάει απ’ του σκυλιού το άντερο και κάθεται στα δέκα σκαμνιά, αλλά και αλαφροπάτητου, που διαθέτει την ευφυΐα της καρδιάς και τη βαθιά αφέλεια του προικισμένου βιοπαλαιστή, δύσκολα συναντάμε. Ο Ζουγανέλης, πιθανότατα χωρίς να το επιδιώξει, συνέταξε ένα θαυμαστό εγκόλπιο ιθαγένειας”.Κωστής ΠαπαγιώργηςΟ Γιάννης Ζουγανέλης ζωντανεύει με αμεσότητα, ειλικρίνεια και λυρισμό μια ζωή που, όταν το παραξηλώνει, γίνεται απίστευτη! Αληθινό μυθιστόρημα.