Οι Πέρσες κι εμείς

Ως ιστορικός έχω την αρχή να κρατώ σημειώσεις για τόπους και λαούς πού έχω επισκεφθεί. Προκειμένου, λοιπόν, να ολοκληρώσω την τρίτομη “Ιστορία των αρχαίων Αθηνών” και τη δίτομη “Ιστορία της αρχαίας Σπάρτης”, καθώς και τη μελέτη “Η ελληνικότητα της Μακεδονίας” (τα δύο πρώτα κυκλοφορήθηκαν από τις εκδόσεις Gutenberg, το τρίτο από τις εκδόσεις Γεωργιάδη), όφειλα να επισκεφθώ την Περσία, το σημερινό Ιράν, που υπήρξε τόσο κατά την αρχαιότητα όσο και κατά τούς πρώτους βυζαντινούς αιώνες ο αντίπαλος χώρος, που αντιθετικά προς αυτόν σχηματοποιήθηκε ο ελληνικός κόσμος. Χρόνια και χρόνια διδάσκω την εκστρατεία του Αλέξανδρου. Και πάντα με απασχολεί το πως ο μεγάλος κατακτητής κατακτήθηκε από το χώρο πού κατέκτησε. Η Περσία για μένα ήταν, και παραμένει (σήμερα ως Ιράν), ένα γοητευτικό αίνιγμα. Με το ταξίδι μου δεν το έλυσα. Απλώς το προσέγγισα. Το βιβλίο που τώρα προσφέρω είναι, για τον μελλοντικό επισκέπτη της αχανούς αυτής χώρας, ένα λεπτό φως πού μπορεί να τον βοηθήσει να μην πάει εκεί σαν άνθρωπος πού, ενώ βλέπει, στην πραγματικότητα δεν θα βλέπει. Θα παρατηρεί, αλλά δεν θα κατανοεί. Σ’ αυτό άλλωστε εστιάζεται και η φιλοδοξία μας. Να δώσουμε ένα βιβλίο που θα βοηθήσει τον αναγνώστη/επισκέπτη να κατανοεί και να μην κρίνει τα πράγματα που θα δει “εξ επιπολής”. Δηλαδή επιφανειακά, επιδερμικά. Και μια φράση, ακόμη: αυτό που σχεδόν κάθε μέρα μας προσφέρει η τεχνολογία και γενικώς όλα τα ΜΜΕ ως εικόνα του Ιράν, δεν είναι το πραγματικό Ιράν. Το σημερινό Ιράν δεν είναι ούτε το τουρμπάνι ούτε ή μαντίλα. Αρκεί μια επίσκεψη σ’ ένα πανεπιστήμιο, για να δει εκεί πώς πλάθεται ή νέα ζύμη, που εύχομαι να μη γίνει ποτέ εκρηκτική.Λαύριο, 2 Σεπτεμβρίου 2006Σ.Ι. Κ.