Οι ληστές

[…] Στο έργο του Φρήντριχ Σίλλερ “Οι Ληστές”, ο λόγος και η κίνηση έχουν στοιχεία έπους. Πρόσωπα και βιώματα τους θυμίζουν δομή και πλούτο μυθιστορήματος. Το θεατρικό αυτό έργο φέρνει στον νου μας το “Goetz von Berlichingen” του Γκαίτε, τον μακρινότερο “Ριχάρδο τον Γ΄” του Σαίξπηρ και από τους νεότερους τον “Νταντόν” και τον “Βόυτσεκ” του Μπύχνερ. Ο πανάσχημος και ανήθικος Φραντς, εξανίσταται κατά του φεουδαρχικού συστήματος, το οποίο δίνει τίτλους και περιουσία στον πρωτότοκο, και χρησιμοποιεί τα πάντα, ψέμα, δωροδοκία, κολακεία, υποκρισία, τρομοκρατία, βία, κυριολεκτικά κάθε μέσο, για να εξοβελίσει τον Καρλ από τα πατρικά αισθήματα και να υποκατασταθεί ο ίδιος στα ωφελήματα του πρωτότοκου. Ο ρομαντικός και ελευθερόφρων Καρλ, πιστεύει ότι θα εξαλείψει την υποκρισία, τη διαφθορά και την αδικία της κοινωνίας της εποχής του, οργανώνοντας μια ομάδα επαναστατημένων συνομηλίκων του, εκτελώντας επώνυμους και πλούσιους αξιωματούχους και ιερωμένους και εξευτελίζοντας θεσμούς και εξουσίες.[…][…] “Οι ληστές”, παίχτηκαν για πρώτη φορά στην Ελλάδα, στο Εθνικό Θέατρο, κατά την περίοδο του 1867 – 1870, και το 1983 στην παρούσα μετάφραση, της οποίας όμως τις μπαλάντες και μεγάλα τμήματα είχαν αφαιρέσει ο δραματουργός Βέρνερ Χάινιτς και ο σκηνοθέτης Ούβε Χάους, λόγω μεγάλης διάρκειας, όπως είπαν. Το ανέβασμα του έργου στο Εθνικό Θέατρο το 1983, επί προεδρίας Κώστα Νίτσου, προκάλεσε συζητήσεις και κριτικές, που παρουσιάστηκαν σε 65 δημοσιεύσεις στις εφημερίδες και στα περιοδικά της χώρας.Παναγιώτης Σκούφης