Οι καρδερίνες είναι πουλιά αποδημητικά (στο κλουβί του φόβου..)

Πώς βγαίνεις ξανά στην αγορά, όταν την έχεις αποφύγει για εικοσιτρία χρόνια;Πώς πείθεσαι να εγκαταλείψεις τη νωχέλεια του κρεβατιού σου, να φτάσεις μέχρι το στίβο της ζωής και να ξαναρχίσεις τις προπονήσεις; Η ιδέα και μόνο ενός τέτοιου εγχειρήματος ανεβάζει τους σφυγμούς σου στα ύψη και λούζεσαι στον ιδρώτα. Και ξαφνικά κάποιος σου απλώνει το χέρι. Η επιλογή είναι μόνο δική σου: ή το αρπάζεις και πηδάς το φράχτη ή μένεις για πάντα πίσω απ’ αυτόν. Έλα όμως που το απλωμένο χέρι ανήκει σ’ ένα πρόσωπο, στο οποίο καθρεφτίζεται η πεποίθηση ότι δεν θα το διαψεύσεις και θα τολμήσεις.Και τολμάς! Και τόλμησε! Και συνέχισε να ιδρώνει, όχι όμως από την αγωνία αλλά από την προσπάθεια. Και το συναίσθημα είναι τελείως διαφορετικό. Γιατί στην πρώτη περίπτωση είναι Άρνηση ενώ στη δεύτερη θέση. Κι όταν παίρνεις θέση στη ζωή, είσαι ήδη νικητής.Η Πέππη Φωκά, με γραφή λιτή και άμεση, καίρια και υπαινικτική, γεμάτη χιούμορ και αυτοσαρκασμό μας ταξιδεύει στα παράξενα μονοπάτια ενός λαβύρινθου που τον ονομάσαμε Αγοραφοβία. Κουβαλώντας στο δισάκι της τη δύναμη της καρδιάς και τη συναισθηματική της νοημοσύνη, μας προσκαλεί σ’ ένα απρόσμενο ταξίδι, μ’ ένα χαμόγελο που φανερώνει πως γνωρίζει καλά πως το τέλος του ταξιδιού θα μας ανταμείψει για το θάρρος της επιλογής μας… Και ως απόδειξη γι’ αυτό, κρατά σιωπηλή στο χέρι της το κλειδί του παραδείσου!