Οι Έλληνες πίστευαν στους μύθους τους;

Δεν είναι μόνο οι “αλήθειες” (ή οι ιδέες) που έχουν ιστορία, αλλά το ίδιο το κριτήριο του αληθινού και ψεύτικου. Στους “Ελληνες υπήρξε μια εποχή όπου, για να γνωρίσουν το παρελθόν, ήταν αρκετό να το επινοήσουν εντούτοις δεν ήταν πλαστογράφοι· αργότερα, η αλήθεια συνίστατο στην αντιγραφή αυτού που “ήταν γνωστό”: και ο Bossuet” θα θεωρήσει ακόμα το μύθο σαν μια κοινώς αποδεκτή αφήγηση.Το βιβλίο τούτο αφηγείται την ιστορία-συγνώμη: την ερμηνευτική – έξι ή επτά τέτοιων “γεγονότων της αλήθειας”. Στους ίδιους τους Έλληνες στους οποίους οι σύγχρονοι είχαν την καλοσύνη να χαιρετίσουν τη γέννηση της Ιστορίας, του Ορθού Λόγου, της Επιστήμης.Τα γεγονότα αυτά “δε θα τα εξηγήσουμε”: γιατί είναι καινοτομία. Η ιστορική ή κοινωνιολογική αιτιότητα δεν είναι παρά αναδρομική αυταπάτη· υπάρχει πάντοτε το καινούριο, και το καινούριο αυτό δεν είναι μήτε αληθινό μήτε ψεύτικο. Εάν όχι, πέντε χιλιετίες καλλιέργειας και παιδείας θα ήταν ψεύτικες και εμείς μόνοι, στον παρόντα χρόνο, θα είχαμε το προνόμιο να είμαστε μέσα στην αλήθεια. Αλλά το προσεχές έτος;