Οι Χάριτες

[…] Οι μεγαλύτεροι κριτικοί και σχολιαστές του συμφωνούν στο ότι η δόξα του Φώσκολου στις “Χάριτες” είναι η ομορφιά των στίχων του, η ποιητική φόρμα τους, και στις θαυμάσιες εικόνες, στην πραότητα των επεισοδίων που περιγράφει. Όταν μάλιστα ο ποιητής αφήνει το φιλοσοφικό και μεταφυσικό σκοπό και αφήνεται στην περιγραφή της ομορφιάς της αιωνίας φύσεως και σ’ εκείνη των θεών, στις οποίες νομίζει πως βλέπει τα προτερήματα των αληθινών γυναικών που αγάπησε, οι στίχοι του είναι θερμοί και εκφραστικώτεροι. Το φιλοσοφικό είδος δεν ταίριαζε στην ιδιοσυγκρασία του ποιητή. Όπως λέει ο Μαρίνονι “ο ρυθμός είναι γιομάτος ποικιλία και εκλεκτική ομορφιά. Αν ο ποιητής δε βρίσκεται παντού, βλέπουμε όμως τον τελειότερο καλλιτέχνη”…-Αν φαντασθούμε μάλιστα πως αυτό το σχέδιο του Φώσκολου για τις “Χάριτες”, με αφηρημένες και φιλοσοφικές αλληγορίες απαιτούσε ζωή αντίθετη από την τρικυμιώδη εκείνη του ποιητή, αν φαντασθούμε πως η μυθολογία πολύ λίγο μπορεί να συγχρονισθή με τις απαιτήσεις και το πνεύμα της νεωτέρας εποχής, αν αναλογισθούμε το πολύπλοκο σχέδιό του, θα καταλήξουμε ότι δίκαια βασανιζότανε τόσα χρόνια και βάσιζε τόσες ελπίδες γι’ αυτό, αν το πετύχαινε. Γιατί ο Φώσκολος γράφοντας τις “Χάριτες” έρριχνε πάνου τους τη μεγαλύτερη ελπίδα δόξας. Τις επεξεργάστηκε και τις αγάπησε όσο κανένα άλλο του έργο. […] (από την εισαγωγή της Μαριέττας Μινώτου)