Οδύσσειες σωμάτων στο έργο του Νίκου Κούνδουρου

Το σώμα-εργαλείο της φιλμικής γλώσσας του Κούνδουρου πάσχει από το πρώτο πλάνο της “Μαγικής πόλης” έως το τελευταίο των “Φωτογράφων”, μέσα σε ένα χώρο, τόσο ιστορικά καθορισμένο, όπως η Ελλάδα του μεταπόλεμου, του 1821, του τέλους του 19ου αιώνα, του 1922, όσο και συμβολικά τοποθετημένο, όπως Οδησσός αντί Μεσολόγγι, Λαύριο αντί Ασία, νταμάρια του Λεκανοπεδίου αντί Αλμυρά Έρημος, ή ακόμα και αφαιρετικά, όπως οι χώροι στο “Ποτάμι” και ποιητικά, όπως οι χώροι στις “Μικρές Αφροδίτες”. Και πέρα από τις ταινίες του, στο θέατρο που κατά καιρούς καταπιάστηκε, στην όπερα, στη ζωγραφική του, στα γραπτά του, στα πολυπληθή ανολοκλήρωτα σχέδιά του, στις πλήθος φωτογραφίες που με ιδιαίτερο ζήλο έστησε τα εικονιζόμενα και τα φωτογράφησε ο ίδιος και τις οποίες έθεσε στη διάθεση μου για τον εδώ σχολιασμό τους· σώματα πάσχοντα κινούνται παντού και κινούν τη διαρκή προσοχή-εμμονή του Κούνδουρου στη μελέτη τους.