Ο Σέρλοκ Χολμς και το γαλάζιο ρουμπίνι

“Αντί Προλόγου: Για το βιβλίο αυτό που θα ήθελα να γράψω… Η δική μου η γιαγιά είχε τρία ονόματα – και λέω αλήθεια. Καταρχάς, τη βάφτισαν “Ελένη”, τη φώναζαν “Πέπου”, αλλά την έγραφαν “Νίτσα”. Ελένη-Πέπου-Νίτσα. Δεν βάζω τα επίθετα -δύο στον αριθμό-, γιατί θα πάει μακριά η βαλίτσα με τη Νίτσα. Αυτή η γιαγιά -δυναμική και όμορφη, με τα γαλλικά της, το χαμόγελό της, τη σπάνια ψυχή της- έλαμψε μέσα μου σαν οδηγός. Μου τραγούδησε, με πήγε ταξίδια, μου έφτιαξε κεφτέδες και χορέψαμε αγκαλιά τανγκό και βαλς. Κι ας μη μου είπε πολλά παραμύθια… Αυτή τη γιαγιά την κλείνω βαθιά σε ένα κουτάκι της καρδιάς μου, γιατί μου λείπει πολύ… Όλες οι γιαγιάδες-θησαυροί του κόσμου τούτου… να τις προσέχουμε…”.(σημείωμα της διασκευάστριας)