Ο ψίθυρος είναι ένα ατέλειωτο μυστικό…

“Κοίταξε τον Περικλή, στο ημίφως, πόσο ήρεμος ήτανε! Aγωνιστής ζωής και ήρεμος. Ασυμβίβαστα. Για άλλους ναι… ασυμβίβαστα. Γι’ αυτόν όχι και δεν του πήγαινε άλλη έκφραση. Δεν του “δένανε” άλλα χαρακτηριστικά. Έτσι έπρεπε να ήτανε. Έτσι… Ήρεμος!”Περικλή, εδώ είμαι… κοντά σου. Μην ανησυχείς, μη στεναχωριέσαι…”. Δύσκολα εύρισκε τα λόγια η Ουρανία για το ξεμυστίκευμα και που αρχή τούτο, θα ‘πρεπε χρόνια πίσω να είχε. Ας είναι… έστω! Ξεκίνησε και προχώραγε ψαχτά για το παρακάτω. Για τα λόγια τα απλά, τα ανθρώπινα αλλά πάντα άβγαλτα και που σταματημένα στα σπλάχνα μένανε! Ξένα γι’ αυτήν έτσι κι αλλιώς και τώρα θέλανε να βγούνε, να ξεχυθούνε με δύναμη… Όπως το κλάμα!” Έτσι είναι! Τα λόγια τα ψιθυριστά αν δεν τα έχεις ξαναπεί πας ψάχνοντας. Θέλει τόλμη! Πρέπει να ξεπεράσεις τον εαυτό σου για να δώσεις στον άλλον να καταλάβει ότι του δίνεσαι…. γιατί του δίνεσαι! Ο ψίθυρος είναι ένα ατέλειωτο μυστικό του “κάποτε” ή ένα ατελείωτο μυστικό του “τώρα”. Μια αυθόρμητη εξομολόγηση, μια στιγμή τόσο διαφορετική από τις άλλες τις κοινές. Λέξεις πλεγμένες με συναίσθημα… ό,τι και να ‘ναι αυτό το τελευταίο. Αντάρας ή νηνεμίας. Ξεσπάς και αποκαλύπτεσαι μ’ έναν ξεχωριστό, ιδιαίτερο, αλλά τόσο αληθινό, τρόπο! Ξεσπάς…!