Ο πολιτισμός στην εποχή της μελαγχολίας

“Πώς μπορεί λοιπόν να μιλήσει κανείς για τον πολιτισμό και την πολιτική του ή ακόμη περισσότερο για την τέχνη και τη μεταφυσική της δύναμη σε μιαν εποχή που δεσπόζει η παντοδυναμία της αγοράς;Τα κείμενά μου χαρακτηρίζονται από οργή· οργή για ό,τι δεν γίνεται, ενώ θα μπορούσε να έχει πραγματοποιηθεί. Ελπίζω ότι πρόκειται για έντιμη οργή. Εφόσον, για να διεκδικήσουμε ό,τι αγαπάμε, πρέπει πρώτα ν’ αποδείξουμε τι μισούμε.Σήμερα τα θέματα του πολιτισμού διαχειρίζονται managers, πολυεθνικές, μεγαλοδικηγόροι, τράπεζες, ενώ οι δημιουργοί είτε ιδιωτεύουν είτε υπαλληλοποιούνται.Σ’ έναν τόπο που βουλιάζει στη σιωπή των αμνών και τη συναλλαγή σε κάθε επίπεδο αντί για τις αναγκαίες ρήξεις και ανατροπές, διαπιστώνουμε καθημερινά συμβιβασμούς και την επιβολή των χρυσών μετριοτήτων.Αντί του έρωτα προέχει ο ισολογισμός των συναισθημάτων, αντί του μεταφυσικού τρόμου η διεκπεραίωση της επιθυμίας. Ιδού γιατί η έννοια πολιτισμός σήμερα είναι σύμφυτη με την έννοια της μελαγχολίας. Γιατί, όπως και να το κάνουμε, δεν μπορεί να γίνει καπιταλισμός με την Πανσέληνο.” (Μάνος Στεφανίδης)[…]Το νέο βιβλίο του Μάνου Στεφανίδη δεν είναι θεωρητική εργασία για τον πολιτισμό. Είναι για την πολιτική και τον πολιτισμό. Ακριβέστερα για τη διαχείριση του πολιτισμού από την πολιτική και τους πολιτικούς. Είναι μαχητικά κείμενα της επικαιρότητας, δημοσιευμένα στο “Αντί”, την “Ελευθεροτυπία”, την “Αυγή”, και δυο-τρία στην “Καθημερινή”. Είναι συνεπώς βαθύτατα πολιτικό βιβλίο που σχολιάζει μαχητικά και κρίνει πολιτικές επιλογές και αποφάσεις για τον πολιτισμό. […] (Από τον πρόλογο του βιβλίου)