Ο ποιητής Μανούσος Φάσσης

“Οι ελαφροί ας με λέγουν ελαφρόν.Στα σοβαρά πράγματα ήμουν πάντοτε επιμελέστατος.”Κ. Π. Καβάφης————————Πριν από τέσσερις ακριβώς μήνες, εντελώς αναπάντεχα, κι εκεί που σκεφτόμουνα πώς θα περάσω καλύτερα το καλοκαίρι, μού ήρθε το μήνυμα του θανάτου του Μανούσου Φάσση από τηλεγράφημα του συναδέλφου δόκτορος Τομ Χάριετ (Θωμά Χαριτόπουλου), ασσίστεντ στο Πανεπιστήμιο Όργουελ του Κολοράδο.Δεν θ’ αναλυθώ στην έκφραση των συναισθημάτων που δοκίμασα εκείνη τη στιγμή (νομίζω ο καθένας θα έχει δοκιμάσει ανάλογα, επί τω ακούσματι της αιφνιδίου απωλείας ενός φιλικού του προσώπου), μιάς και υπάρχει ο επιπρόσθετος λόγος ότι κανείς αναγνώστης μου δεν πρόκειται να καταληφθεί από τα ίδια συναισθήματα, δεδομένου ότι και το όνομα του πρόωρα χαμένου φίλου μου (πρόωρα, αν λάβουμε υπόψη πόσο έχει ανέβει, κατά υπεύθυνες στατιστικές, ο μέσος όρος ζωής την τελευταία δεκαετία) του είναι παντελώς άγνωστο.” […]”Στο ξενοδοχείο Macedoniaπλάγιασα σε μεταξωτά σεντόνιαείχανε και μεταξωτές κουβέρτεςκι είπα: φέρτες.Είπα και στη ρεσεψιονίσταπως μ’ έπιασε μεγάλη νύστα.Θέλω άνεση σουίταςείμαι ποιητής της ήττας.Είμαι γενιά του Αργυρίου(ρίου ρίου κι αντιρίου)συνάδελφος του Κουλουφάκουκαι κάτσε κι άκου…”(απόσπασμα ποιήματοςτου Μανούσου Φάσση)