Ο μύθος του Ικάρου

Θάνατος ή επιστροφή του Θεού; Παρακμή ή αναβίωση των Εκκλησιών; Τέλος ή επανεμφάνιση των ιδεολογιών; Και πώς ορίζει ο άνθρωπος τη θέση του μέσα σ’ αυτό το κλίμα σύγχυσης και ρευστότητας; Σε αντίθεση με όσους υποστηρίζουν ότι διανύουμε την εποχή του απελπισμού, ο Γάλλος φιλόσοφος Αντρέ Κοντ-Σπονβίλ αντιτείνει ότι πρόκειται για μια εποχή αποκαρδίωσης: οι άνθρωποι πιστεύουν ότι είναι απελπισμένοι επειδή είναι απογοητευμένοι. Και, σ’ αυτή την προσπάθεια να υπομείνουν το παρόν, γίνονται δέσμιοι του μέλλοντος: κάθε νέα ελπίδα έχει ως στόχο να καταστήσει υποφερτή τη ματαίωση της προηγούμενης.Κάθε κοινωνία είναι ένας λαβύρινθος, ένας ατέρμονας αγώνας μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας, ουσίας και ψευδαίσθησης, υποστηρίζει ο Σπονβίλ. Σ’ αυτή την πραγματεία περί ευτυχίας, εξετάζει τρία βασικά θέματα: τους λαβύρινθους του Εγώ, της Τέχνης και της Πολιτικής. Για να απεγκλωβιστούμε από αυτόν το φαύλο κύκλο ελπίδας-απογοήτευσης, ο συγγραφέας προτείνει να συνεχίσoυμε να αγωνιζόμαστε, ακολουθώντας συμβολικά το παράδειγμα του Ίκαρου: στον καθένα εναπόκειται να προετοιμάσει, όπως και όποτε μπορεί, την κατάληψη του δικού του ονείρου. Συνεπώς, σημασία έχει όχι να μην ονειρευόμαστε, αλλά να στοχαζόμαστε χωρίς αυταπάτες.