Ο μεταμοντερνισμός και η γενιά του ’80

Στη μελέτη αυτή η “γενιά του ’80” συνδέεται με τη θεωρία του μεταμοντερνισμού. Επιχειρήθηκε να περιγράφει ακροθιγώς το αν και σε ποιο βαθμό τους λογοτέχνες της λεγόμενης γενιάς του ’80 απασχόλησαν θέσεις που επιχείρησαν να συμφιλιώσουν το μαρξισμό με τη σχολή της αποδόμησης και συνεπώς η ανάγκη να επαναπροσδιορίσουν τις σχέσεις ανάμεσα στην απελευθέρωση της διαφορετικότητας και να επικρατήσουν καθολικά ισχύουσες η ελευθερία, η ευτυχία και η δικαιοσύνη. Το μεταμοντέρνο υποκείμενο και το συγγραφικό του σύμπαν έχει αντίκρισμα στους “φιμωμένους” και τους ανώνυμους, λόγω της ικανότητάς του να μαντεύει την τρομερή δύναμη της κένωσης (όπως την εννοεί ο Άσμπερυ). Παρότι δεν είναι ανατρεπτικοί, οι περιθωριοποιημένοι ήρωες του Σ. Δημητρίου και οι αποσυνάγωγοι του Θ. Χατζόπουλου έχουν τη δύναμη της αδυναμίας τους και συστήνουν το μη ταυτόσημο του εαυτού σ’ εκείνους που αγνοούν την ξενότητα μέσα τους. Ένα άλλο εστιακό σημείο αυτής της μελέτης είναι ότι στη μεταμοντέρνα πολιτιστική παραγωγή δεν είναι δημοφιλή τα θέματα που άπτονται των κοινωνικών τάξεων, αλλά τα φύλα, το σώμα, η απόλαυση, αλλά όχι η δικαιοσύνη. Παρόλα αυτά λογοτέχνες όπως ο Γ. Μπλάνας οραματίζονται έναν κόσμο στον οποίο δεν είναι μη εξαλείψιμο, δομικό χαρακτηριστικό η εκμετάλλευση και ο Μ. Φάις, που, με το Κίτρινο σκυλί και το Παγκάκι του κανένα, ανταποκρίνονται στο ρόλο που δίνει στους διανοούμενους ο ντε Μαν, σύμφωνα με τον οποίο ο στοχασμός της “ιστορίας” ταυτίζεται εν τέλει με το ίδιο το λειτούργημα της σκέψης. Ανάμεσα στα “πορίσματα” της αποδομητικής κριτικής που διαρκώς αποφεύγουν τη δυνητική παγίωση είναι ότι η διάκριση φιλοσοφίας-λογοτεχνίας, όπως και η διάκριση γενικού-ειδικού δεν είναι πλέον χρηστική. Μια τέτοια λογοτεχνικότητα αποκαλύπτει ένα σημαίνον που δεν αντιστοιχεί σε κανένα σημαινόμενο, σε καμία ουσία, έξω από αυτήν που παράγει με την ίδια του τη μορφή.