Ο λογοτεχνικός μύθος από τον γαλλικό συγκριτιμό στη νεοελληνική κριτική

Οι σύγχρονες τάσεις της Μυθοκριτικής δεν αντιμετωπίζουν τον λογοτεχνικό μύθο μόνο ως προς τη συγγραφική διαδικασία “πρόσληψης της Αρχαιότητας”, αλλά εξετάζουν την πολυεπίπεδη ενδοκειμενική παρουσία του ως μίτο της Αριάδνης για την περιπλάνηση από λογοτεχνικό είδος σε λογοτεχνικό είδος και ως καθοριστικό παράγοντα για μια νέα ανάγνωση του λογοτεχνικού έργου, που φωτίζει κρυφές πτυχές του και επηρεάζει την αναγνωστική διαδικασία προς την αξιολόγηση μιας καίριας ετερότητας, μιας γόνιμης δυσαρμονίας “παλαιού”-“νέου”. Η παρούσα μελέτη καταγράφει την πρόοδο που σημείωσε στο ζήτημα αυτό η λεγόμενη “Γαλλική Σχολή” του Συγκριτισμού (άρρηκτα συνδεδεμένη, ανέκαθεν, με τη Μυθοκριτική), υπερβαίνοντας πλέον τα στενά όρια των ιστορικο-γραμματολογικών επιρροών. Η χρησιμότητα εννοιολογικών εργαλείων που προσφέρει η νεοελληνική έρευνα και κριτική στο πλαίσιο της Κλασικής Φιλολογίας, των Κοινωνικών Επιστημών, της Νεοελληνικής και της Συγκριτικής Φιλολογίας συστηματοποιείται στη συνέχεια. Τα τελευταία κεφάλαια αναδεικνύουν αυτόν τον προβληματισμό μέσα από κείμενα των L. Aragon, S. Marai, C. Wolf, H. Bauchau, Cl. Simon, Γ. Ρίτσου, Μ. Σαχτούρη, B. Noel, επιχειρώντας να ορίσουν ιδιαίτερες περιπτώσεις ανάδυσης και λειτουργίας μυθικών σχημάτων: Παλιλλογία των “μυθολογικών” μυθιστορημάτων, ακύρωση της αναπαράστασης μέσα από τον θρυμματισμό των παλαιών μορφών, ελαχιστοποίηση και εξάχνωση του μύθου.