Ο λαιμός του Ionesco

Έχασε το Φως, έχασε τη διάλυση του χώρου, την κατάλυση των αποστάσεων, την αφή των αισθήσεων, το μπλε. (Ανεμομαζώματα). Το συμπέρασμα από την απώλεια του θανάτου αφορά ό,τι απέμεινε. Ό,τι απέμεινε από τον θάνατο είναι ένας κοινός θνητός: “Στην πραγματικότητα, δεν είμαστε όλοι εκ γενετής ανάπηροι; Τυφλοί, είμαστε, τυφλοί στο Φως, κουφοί στο Λόγο. Επιπλέον, μου ξαναλέω, δεν έχουμε το χάρισμα να βρισκόμαστε ταυτόχρονα παντού, να είμαστε πανταχού παρόντες, δεν μπορούμε να συλλάβουμε το απείρως μικρό, το απείρως μεγάλο, το σύμπαν ούτε πεπερασμένο ούτε άπειρο και πόσα άλλα”. Το περιβάλλον άρχισε να επικοινωνεί με τον Ionesco· μας κατέστησε ανάπηρους η εισβολή, η εξάπλωση του χώρου. – Μέσα στη γενικότερη αναπηρία, το πιο χαριτωμένο κουσούρι που μας άφησε ο θάνατος, είναι το θέατρο. Και όπως συμβαίνει πάντα με τις βαριές σωμαπνευμαψυχοαναπηρίες, άλλοι κοιτούν να τις κουκουλώσουν το γρηγορότερο ελπίζοντας κάτι να κερδίσουν από την εξ ορισμού χαμένη ζωή τους, κι άλλοι τις εκθέτουν στο ευρύ κοινό μήπως καταφέρουν, τουλάχιστον, και κερδίσουν απ’ αυτές το ψωμί τους. Ο Edouard κρύβει το ελαττωματικό του χέρι μέσα στην τσέπη του· ο κωφάλαλος γίνεται επαγγελματίας ρήτορας.