Ο Καραγκιόζης παραλίγο βεζύρης

… Ο κ. Σκούρτης ακολούθησε στο θέατρο την τεχνική του Καραγκιόζη στη δομή. Σωστά σημειώνει πως είδε δυναμικά το στατικό πρότυπο. Οι απαιτήσεις του παλκοσένικου θέτουν διαφορετικά προβλήματα από κείνα που παράδωσε ο μπερντές. Δεν είναι μόνο οι τρεις διαστάσεις, δεν είναι μόνο ο αφηγηματικός τρόπος, η έκθεση των δρώμενων, που αλλάζει τη μέθοδο γραφής. Αλλάζουν και οι σχέσεις των προσώπων. Δραματικά. Εδώ οι σιωπές και οι παρουσίες έχουν άλλο νόημα. Τα κωμικά ευρήματα αλλάζουν ποιόν, γιατί ο χειρισμός των προσώπων αλλάζει επίσης…. Ο κ. Κουν βρήκε τον καλύτερο και αυθεντικότερο εαυτό του. Ρυθμούς ιθαγενούς ροής εξέπεμπε η παράσταση. Κίνηση που έφτανε στο σχήμα δίχως να παγώνει στη σχηματοποίηση. Φωνές ελληνικές, γιατί ήταν ανθρώπινες. Οργάνωση μουσική του λόγου…. Τελευταία είχαμε φανεί αυστηροί στον κ. Λαζάνη. Μας αφόπλισε. Ο Καραγκιόζης του είναι η πληρέστερη προσφορά του στο θέατρο. Η τελική σκηνή, από τη στιγμή που, μονολογώντας, αντιδικεί με το φωτισμένο παλάτι (καίρια αφομοίωση του είδους από τον κ. Σκούρτη) ως τον τελικό χορό, ήταν ένα ερμηνευτικό κατόρθωμα που άγγιξε την τραγωδία. Σπάνια συγγραφέας και ηθοποιός στο νέο μας θέατρο κατόρθωσαν να συνταιριάσουν τη γνήσια συγκίνηση με ένα μήνυμα που δεν έγινε σύνθημα.