Ο ήλιος βγαίνει πίσω απ’ τα κάστρα

Η πένα δροσερή,ανενόχλητη,με την ευθύτητα της λαικότροπης γραφής,αφοσιώνεται απρόσκοπτη στην υπηρεσία της αφήγηματικής ροής,χωρίς περιττές σκόπιμότητες διατηρώντας έτσι γνήσιο αυθορμητισμό και ενιδαφέρον αμείωτο.Η γλωσσική αυτή δεξιοτεχνία του γραπτού,συγκεράζει ακούσματα πολλαπλών διαλέκτων,ταιριαστών και γεννημένων μέσα στο προσφυγικό αστικό κι εμπορικό τοπίο της κοινωνίας που περιγράφει.Και καταλήγει σε ύφος διακριτό και αναγνωρίσιμο και,παράλληλα,γνώριμο και αβίαστο,αποκρυσταλώνοντας το δεσμό του τεχνίτη και του προιόντος σε ενότητα λαικής δημιουργίας.Και είναι στα ανθρώπινα πρόσωπα εκεί που εστιάζει ο γράφων και τις ζωντανές περιπτύξεις τους.Οι περιγραφές τους λιτές,εύστοχες,πλήρεις.Μοιάζουν να εξαντλούνται σε μορφολογικές αναλύσεις εξωτερικών χαρακτηριστικών.Μοιράζονται,όμως,ιδιότητες μοναδικές στο καθένα,διεισδύοντας κατευθείαν στα ενδόμυχα.Εφαρμώντας από το αποτύπωμα της ψυχής στη μορφή,χρίζει τα προσωπα του έργου ήρωες.