Ο Γιάννης που αγάπησα

“Το τελευταίο κουδούνι της μέρας έχει χτυπήσει.Μόνη, μπροστά στον γεμάτο πίνακα, μέσα στην άδεια τάξη ανακεφαλαιώνει, αξιολογεί, στοχάζεται.Τι έκανα καλά, τι δεν μου βγήκε; Διερεύνηση παραμετρικής εξίσωσης σήμερα. Σίγουρα τους δυσκόλεψε. Κάποιοι δεν θα κατάλαβαν Χριστό. Μάλλον θα πρέπει να επανέλθω. Ο Γιάννης έδειχνε κουλ. Αυτός ίσως το ‘πιασε. Αύριο θα τον βάλω να λύσει την άσκηση στον πίνακα. Για να δούμε!…Ετούτο το βιβλίο είναι γεμάτο από ιστορίες ανατροπής. Η τάξη είναι ένα σώμα ζωντανό, μεταβλητό, συχνά κυκλοθυμικό, καμιά φορά απρόβλεπτο…… Είναι [ένα βιβλίο] πολύτιμο τόσο για τον καινούριο δάσκαλο που τώρα ανοίγει τα φτερά του, όσο και για τον έμπειρο, περπατημένο εκπαιδευτικό,…… Είναι πολύτιμο για τον γονιό, που έστω κι αν δεν κατανοεί τις λεπτομέρειες των μαθηματικών που διδάσκουμε στο παιδί του, θα ζήσει μέσα από αυτές τις σελίδες την ατμόσφαιρα της τάξης και θα στοχαστεί πάνω στις ποικίλες απαντήσεις που προκαλεί το ερώτημα τι σημαίνει διδάσκω μαθηματικά. Είναι, τέλος, πολύτιμο για τον μαθητή που διαβάζοντάς το θα προβληματιστεί πάνω στην άποψη και τις επιδιώξεις της άλλης πλευράς, θ’ αρχίσει ίσως να καταλαβαίνει τι κάνουμε, γιατί το κάνουμε και γιατί καμιά φορά γινόμαστε… τυραννικοί”. Τεύκτρος Μιχαηλίδης