Ο εαυτός δίχως πυξίδα

Αναχωρώντας από τα οικεία γοητεύομαι από την πιθανότητα να μην είναι ο εαυτός μου, κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, τίποτα περισσότερο από μία σειρά αγκιστρώσεων· να πιάνεται από κάπου για λίγο και μη μπορώντας να μείνει εκεί, να ξεκολλάει χωρίς να αισθάνεται πώς τον διώχνουν…Να τριγυρίζεις χωρίς λόγο, να τρυπώνεις σε άβατα και να βγαίνεις με το κεφάλι σου να γυρίζει, να είσαι κάποιος που δεν ξέρει πώς να φερθεί -όταν τον πάνε π.χ. σ’ ένα καφενείο με ναργιλέδες στο Κάιρο ή όταν βρεθεί για πρώτη φορά σ’ ένα καπηλειό της Γλασκώβης γεμάτο μεθυσμένους εργάτες- και που έκπληκτος διαπιστώνεις πως παρ’ όλα αυτά μπορείς να πορευτείς κι έτσι, με μόνη παρέα σου την άγνοια. Τίποτα δεν χρειάζεται επειγόντως. Ο Homo Viator ανακαλύπτει την ολιγάρκεια της ύπαρξης. Αυτή η γνώση είναι η μοναδική του πολυτέλεια…