Ο χρόνος που δεν είχα

Πού σταματά το παιχνίδι και πού αρχίζει η τραγωδία; Βρισκόμαστε στο 1978 και στη Ρώμη εκτυλίσσεται μια ανατριχιαστική υπόθεση. Οι διαβόητες Ερυθρές Ταξιαρχίες κρατούν όμηρο τον πρώην χριστιανοδημοκράτη πρωθυπουργό Άλντο Μόρο. Χιλιόμετρα μακριά από την πρωτεύουσα, σ’ ένα Παλέρμο άγριο, σχεδόν προϊστορικό, τρία παθιασμένα εντεκάχρονα αγόρια παρακολουθούν με τεταμένη προσοχή τις εξελίξεις. Στα δικά τους μάτια οι τρομοκράτες είναι οι μαχητές που ήλθαν να βγάλουν την Ιταλία από το τέλμα και τη νάρκωσή της. Αηδιασμένα από τη ζωή και τον επαρχιωτισμό της Σικελίας, αποφασίζουν να σχηματίσουν τον δικό τους ανατρεπτικό πυρήνα. Αλλάζουν τα ονόματά τους, οργανώνουν απόπειρες, περνάνε στη δράση και προκαλούν χάος και βία, αρχικά στο σχολείο και στη συνέχεια σε όλη την τοπική κοινωνία. Δύο πράγματα αποβαίνουν καθοριστικά σε τούτο το βιβλίο: ένας μιμητισμός που θα έχει φοβερή κατάληξη και ο έρωτας για ένα κορίτσι. Το πλέον εντυπωσιακό ντεμπούτο των τελευταίων χρόνων στην ιταλική πεζογραφία, Ο χρόνος που δεν είχα του Τζόρτζιο Βάστα είναι ένα σπαρακτικό μυθιστόρημα πολλαπλής ενηλικίωσης. Ο συγγραφέας καταφέρνει να αποτυπώσει μια ολόκληρη χώρα τη στιγμή που αυτή χάνει οριστικά την αθωότητά της.