Ο χορός του Ισημερινού

“…Μέσα σε τόσο λίγο χρόνο συνέβησαν τόσα πολλά… κι αυτός ακόμα κοιμόταν! Η μεγάλη ηδονή έμοιαζε να του έδωσε τη χαύνωση εκείνη που έχουν τα ξαπλωμένα κακτοειδή φυτά με τα φαρδιά σαρκώδη φύλλα πάνω σ’ ένα πεζούλι από πέτρα ζεστή το καλοκαίρι.Στο σώμα του δεν υπήρχε η ασυνέχεια του χώρου, παρόλο που έμοιαζε καμωμένο από ορατούς, απειροελάχιστους κόκκους σκουρόχρωμης, ζεστής άμμου… και η σχισμή στη μασχάλη του φαινόταν σαν ξεκομμένη από το υπόλοιπο σώμα του. Κι ενώ είχε το χέρι διπλωμένο πίσω από το κεφάλι του, η σχισμή έχαινε σκιερή, υγρή, σχεδόν λαμπερή, σαν ένα μυστηριώδες γήινο κοίλο μέρος, όπου με κάποιον μικρό φόβο έβαλε απαλά το χέρι της η νεαρή Άννα…”Πάνω σ’ ένα κρουαζιερόπλοιο ο χρόνος, ο έρωτας και η Άννα ταξιδεύουν.