Ο χάρτινος χρόνος τέλειωσε

Ο ΧΑΡΤΙΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ αφού αγαπάς μια γυναίκα από χαρτί είσαι κι εσύ ένας χάρτινος άνθρωποςΔε πα να τρέχουνε τα αστέρια· εδώ κάτω,μασήσαμε πολλά σπασμέναπιο μέσα από το στόμαπου λέγονται χρόνια ήαναμνήσεις που βράζουν στον πυρετό:παρανάλωμα είναι εκείνες οι μέρες που σε θυμάμαικουβαλάω στην τσέπη ένα χαμόγελο μάλλινοπερασμένης πρωτομαγιάς,είναι που δεν καταλαβαίνω τίποτακι όλο λέω θα σε ξαναβρώ,κι ας στήθηκαν συρματοπλέγματα, φεγγαράκια σε νησιά-πολλοί καημοί στο μάρμαρο-τελικά οι φωνέςαρχίζουν από το ακουστικόκαι φτάνουν βαθιά μες τα συντρίμμιαπόσο βάρος είχε ο χρόνος τώρα – δαθα σου χω μια κάποια απάντηση ένα κομμάτι χαρτί ζύγισε.Τίποτα παραπάνω.