Ο άσωτος που δεν επέστρεψε ποτέ

“… Του γέρου κόσμου η καρδιά καινούργιο αίμα θέλει.Διψούν τα χείλη για φιλιά και χάδι τα μαλλιά μουμα το φιλί της κοπελιάς είναι φωτιά και μπόρα.Είπα το ‘γω και λέω το μα ‘σεις μου λέτε όχιπου κι η περίεργη ζωή μου δείχνει πως δεν το ‘χει.Γύφτισσα μάνα βύζαξα μωρέ Μουσταποστόληκι άμα τον θέλεις το Θεό θα σου μαλάξω ένα…””… Βάνω ζωή στα χρόνια μου κι όχι χρόνια στο χρόνονα ζει κανείς ή να μη ζει και ας γλεντά τον πόνο…””… Τι διάολο τάξιμο είναι αυτό να πρέπει να αναθιβάνω τα ανείπωτα! Άλλο να τα θωρείς και να τα ζεις κι άλλο να διηγάσαι τα όσα δεν βάνει ούτε ο μαύρος ο νους! Μου τρώει όμως τα σωθικά το χρέος να μιλήσω για τις τραβάγιες των ζωντανών. Τη νύχτα της κόλασης δεν τη φωτίζουν αστέρια. Μαυροσκοτεινιασμένα νέφαλα ξερνούν τις απειλές τους. Γαστρώνετα η γης, γεννά και πάλι ανεγογυρεύεται. Άλλος τη ρίχνει κι άλλος παρακαλεί κι άλλος γι’ αλλού την τύχη του γυρεύει. Λύνεται το λαρύγγι κλαίγοντας για να βρει παρηγοριά η ψυχή στην ψεύτρα ζωή. Περνάνε οι μέρες κι ο καιρός σαν ο τροχός γυρίζει, μα ο νους δεν λέει να ξεπλαντάξει. Κυκλοθυμικός και φουρτουνιασμένος είναι πνιγμένος στην αντάρα. Ανυπόφορος, απάλευτος και ακοινώνητος. Πώς να βρει το δρόμο για το λιμάνι με τέτοια καταχνιά; Χαράζει ρότα αρμενίζοντας στις φουρτούνες μισοπέλαγα με πλώρη το άγνωστο, ριψοκίνδυνο και μυστηριακό!Ας ξετυλίξω λοιπόν το κουβαράκι στους λαβύρινθους…”